Нехлюдаў адразу патрапіў у самы цэнтр арыстакратычных колаў, якія зрабіліся яму гэткімі чужымі. Яму непрыемна было гэта, а нельга было зрабіць іначай. Спыніцца не ў цёткі, а ў гасцініцы, значыла пакрыўдзіць яе, і тым часам цётка мела вялікія сувязі і магла быць вельмі карыснай ва ўсіх тых справах, па якіх ён думаў хадайнічаць.
— Ну, што я чую пра цябе? Нейкія цуды, — гаварыла яму графіня Кацярына Іванаўна, частуючы яго кавай адразу пасля яго прыезду. — Vous posez pour un Howard![1]. Памагаеш злачынцам. Ездзіш па турмах. Выпраўляеш.
— Ды не, я і не думаю.
— Што-ж, гэта добра. Толькі тут нейкая раманічная гісторыя. Ну, раскажы.
Нехлюдаў расказаў пра свае дачыненні з Маславай — усё, як было.
— Памятаю, памятаю, бедная Элен гаварыла мне нешта тады, калі ты ў тых бабулек жыў: яны цябе, здаецца, жаніць хацелі на сваёй выхаванцы (графіня Кацярына Іванаўна заўсёды пагардліва ставілася да цётак Нехлюдава па бацьку)… Дык гэта яна? Elle est encore jolie?[2]
Цётка Кацярына Іванаўна была шасцідзесяцігадовая, здаровая, вясёлая, энергічная, гаваркая жанчына. Росту яна была высокага і вельмі поўная, на губе ў яе былі прыкметны чорныя вусы. Нехлюдаў любіў яе і з дзяцінства яшчэ прывык заражацца яе энергіяй і вясёласцю.
— Не, ma tante[3], гэта ўсё скончана. Мне толькі хацелася памагчы ёй, таму, што, па-першае, яна нявінна засуджана, і я ў гэтым вінават, вінават і ва ўсім яе лёсе. Я адчуваю, што я павінен зрабіць для яе, што магу.
— Але як-жа мне казалі, што ты хочаш жаніцца з ёю?
— Так, я хацеў, але яна не хоча.
Кацярына Іванаўна, выпяўшы лоб і апусціўшы зрэнкі здзіўлена і моўчкі паглядзела на пляменніка. Раптам твар яе змяніўся, і на ім выявілася задавальненне.
