— Не, лепш я паеду, а вы прыходзьце заўтра або сёння ўвечары, — сказала яна і хуткімі лёгкімі крокамі пайшла да выхадных дзвярэй.
— Сёння ўвечары да вас не магу, — адказаў ён, выходзячы за ёю разам на ганак. — А ў мяне-ж справа да вас, — сказаў ён, гледзячы на пару рыжых, якая пад‘язджала да ганку.
— Што такое?
— А вось запіска аб гэтым ад цётачкі, — сказаў Нехлюдаў, падаючы ёй вузенькі канверт з вялікім вензелем. — Там вы ўсё пабачыце.
— Я ведаю: графіня Кацярына Іванаўна думае, што я маю ўплыў на мужа ў справах. Яна памыляецца. Я нічога не магу і не хачу заступацца. Але, зразумела, для графіні і для вас я гатова адступіць ад свайго правіла. У чым-жа справа? — гаварыла яна, маленькай ручкай у чорнай пальчатцы дарэмна адшукваючы кішэню.
— Пасаджана ў крэпасць адна дзяўчына, а яна хворая і невінавата.
— А як яе прозвішча?
— Шустава. Лідзія Шустава. У запісцы ёсць.
— Ну, добра, я паспрабую зрабіць, — сказала яна і лёгка ўвайшла ў мякка капітаніраваную фурманку, якая блішчэла на сонцы лакам сваіх крылляў, і адкрыла парасон. Лёкай сеў на козлы і даў знак кучару ехаць. Фурманка рушыла, але ў тую самую мінуту яна дакранулася парасонам да спіны кучара, і тонкаскурыя красуні, энглізаваныя кабылы, падціскаючы зацягнутыя мундштукамі пекныя галовы, спыніліся, перабіраючы тонкімі нагамі.
— А вы прыходзьце, але, калі ласка, бескарысна, — сказала яна, усміхнуўшыся ўсмешкай, сілу якой яна добра ведала, і, нібы скончыўшы прадстаўленне, апусціла заслону: спусціла вуаль. — Ну, паедзем, — яна зноў кранула парасонам кучара.
Нехлюдаў падняў капялюш. А рыжыя чыстакроўныя кабылы, фыркаючы, загрукацелі па бруку, і экіпаж хутка паехаў, толькі дзе-ні-дзе мякка падскокваючы сваімі новымі шынамі на выбоінах дарогі.
