адтуль заплаканую даму ў трауры. Дама апускала кастлявымі пальцамі заблытаную вуаль, каб захаваць слёзы.
— Калі ласка, — звярнуўся малады чыноўнік да Нехлюдава, лёгкімі крокамі, падыходзячы да дзвярэй габінета, адчыняючы іх і спыняючыся ў іх.
Увайшоўшы ў габінет, Нехлюдаў апынуўся перад сярэдняга росту прысадзістым, коратка абстрыжаным чалавекам, у сурдуце, які сядзеў у крэсле каля вялікага пісьмовага стала і весела глядзеў перад сабой. Асабліва прыкметны сваім чырвоным румянцам сярод белых вусоў і барады добрадушны твар склаўся ў ласкавую ўсмешку, убачыўшы Нехлюдава.
— Вельмі рад вас бачыць, мы былі старыя знаёмыя і прыяцелі з вашай маці. Бачыў вас хлопчыкам і афіцэрам потым. Ну, сядайце, раскажыце, чым магу вам служыць. Але, але, — гаварыў ён, ківаючы стрыжанай сівой галавой у той час, калі Нехлюдаў расказваў гісторыю Фядос‘і. — Гаварыце, гаварыце, я ўсё зразумеў; але, але, гэта сапраўды жаласліва. Што-ж, вы падалі прашэнне?
— Я прыгатаваў прашэнне, — сказаў Нехлюдаў, вымаючы яго з кішэні. — Але я хацеў прасіць вас, спадзяваўся, што на гэту справу звернуць асаблівую ўвагу.
— І добра зрабілі. Я абавязкова сам далажу, — сказаў барон, зусім ненатуральна выражаючы спачуванне на сваім вясёлым твары. — Вельмі жаласліва. Відавочна, яна была дзіцёнак, муж груба абышоўся з ёю, гэта адпіхнула яе і потым прышоў час, яны пакахалі… Але, я скажу.
— Граф Іван Міхайлавіч гаварыў, што ён хацеў прасіць імператрыцу.
Не паспеў Нехлюдаў вымавіць гэтыя словы, як выраз твара барона змяніўся.
— Але-ж вы падайце прашэнне ў канцылярыю, і я зраблю, што магу, — сказаў ён Нехлюдаву.
У гэты час у пакой увайшоў малады чыноўнік, які відавочна, фарсіў сваёй хадою.
— Дама гэта просіць яшчэ сказаць два словы.
— Ну, паклічце. Ах, mon cher, колькі тут слёз перабачыш, каб толькі можна ўсіх выцерці! Робіш, што можаш.
