зайшлі за агарожу на месцы для публікі. Толькі пецербургскі адвакат вышаў наперад за канторку перад агарожай.
Зала паседжанняў сената была менш, як зала акруговага суда, была прасцей і адрознівалася толькі тым, што стол, за якім сядзелі сенатары, быў пакрыты не зялёным сукном, а малінавым аксамітам, абшытым залатым галуном, але тыя-ж самыя былі заўсёдныя атрыбуты месц выканання правасуддзя: зерцало, эмблема крывадушша — образ і эмблема рабалепства, партрэт цара. Так-жа ўрачыста абвяшчаў прыстаў: „суд ідзе“. Так-жа ўсе ўставалі, так-жа ўваходзілі сенатары ў сваіх мундзірах, так-жа сядалі ў крэслы з высокімі спінкамі, так-жа абапіраліся локцямі на стол, намагаючыся мець натуральны выгляд.
Сенатараў было чацвёра. Старшыня Нікіцін, увесь патолены чалавек, з вузкім тварам і сталёвымі вачыма; Вольф, з многазначна скрыўленымі губамі і белымі ручкамі, якімі ён перабіраў аркушы справы; потым Скавароднікаў, тоўсты, грузны, рабы чалавек, вучоны юрыст, і чацверты Бэ, той самы патрыярхальны дзядок, які прыехаў апошнім. Разам з сенатарамі ўвайшоў обер-сакратар і таварыш обер-пракурора, сярэдняга росту, сухарлявы, паголёны малады чалавек з вельмі цёмным колерам твара і чорнымі сумнымі вачыма. Нехлюдаў зараз-жа, не гледзячы на дзіўны мундзір і на тое, што ён год шэсць не бачыў яго, пазнаў у ім аднаго з лепшых прыяцеляў сваіх студэнцкіх часоў.
— Таварыш обер-пракурора Селенін? — спытаў ён у адваката.
— Так, а што?
— Я яго добра ведаю, гэта адменны чалавек…
— І добры таварыш обер-пракурора, здольны. Вось яго трэба было-б прасіць, — сказаў Фанарын.
— Ён ва ўсякім выпадку зробіць сумленна, — сказаў Нехлюдаў, успамінаючы свае блізкія адносіны і сяброўства з Селеніным і яго дарагія ўласцівасці чыстаты, сумленнасці, прыстойнасці ў самым лепшым сэнсе гэтага слова.
— Ды цяпер і няма калі, — прашаптаў Фанарын, паглыбіўшыся ў слуханне пачатага выкладання справы.
