брыдкімі. І ён, запіхваючы сабе ў рот бараду і крыўляючыся, вельмі натуральна прыкінуўся, што нічога не ведае аб гэтай справе, як толькі тое, што повады да касацыі недастатковыя, і таму згаджаецца са старшынёю ў тым, каб пакінуць скаргу без вынікаў.
У скарзе было адмоўлена.
XXII
— Жахліва! — гаварыў Нехлюдаў, выходзячы ў прыймовы пакой з адвакатам, які ўкладаў свой партфель. — У самай відавочнай справе яны прычапляюцца да формы і адмаўляюць. Жахліва!
— Справа сапсавана ў судзе, — сказаў адвакат.
— І Селенін за адмаўленне. Жахліва, жахліва! — паўтараў Нехлюдаў. — Што-ж рабіць цяпер?
— А пададзім на высачайшае імя. Самі і падайце, пакуль вы тут. Я напішу вам.
У гэты час маленькі Вольф, у сваіх ордэнах і мундзіры, увайшоў у прыймовы пакой і падышоў да Нехлюдава.
— Што рабіць, мілы князь. Не было дастатковых повадаў, — сказаў ён, паводзячы вузкімі плячыма і заплюшчваючы вочы і прайшоў, куды яму было трэба.
Услед за Вольфам вышаў і Селенін, даведаўшыся ад сенатараў, што Нехлюдаў, яго былы прыяцель, быў тут.
— Вось не чакаў цябе тут сустрэць! — сказаў ён, падыходзячы да Нехлюдава, усміхаючыся вуснамі, тым часам, як вочы яго аставаліся сумнымі. — Я і не ведаў, што ты ў Пецербургу.
— А я не ведаў, што ты обер-пракурор…
— Таварыш, — паправіў Селенін. — Як ты ў сенаце? —— запытаў ён, сумна і маркотна гледзячы на прыяцеля. — Я ведаў, што ты ў Пецербургу, але якім чынам ты тут?
— Тут я таму, што спадзяваўся знайсці справядлівасць і выратаваць нізавошта засуджаную жанчыну.
— Якую жанчыну?
— Справу якой зараз вырашылі.
