— А, справу Маславай, успомніўшы сказаў Селенін. — Зусім негрунтоўная скарга.
— Справа не ў скарзе, а ў жанчыне, якая невінавата і нясе пакаранне.
Селенін уздыхнуў.
— Вельмі можа быць, але…
— Не можа быць, а напэўна…
— А чаму ты ведаеш?
— А таму, што я быў прысяжным. Я ведаю, у чым мы зрабілі памылку.
Селенін задумаўся.
— Трэба было заявіць тады-ж, — сказаў ён.
— Я заяўляў.
— Трэба было запісаць у пратакол. Калі-б гэта было пры касацыйнай скарзе…
Селенін, які быў заўсёды занят і мала бываў у свеце, пэўна, нічога не чуў аб рамане Нехлюдава; Нехлюдаў-жа, заўважыўшы гэта, парашыў, што яму і не трэба гаварыць аб сваіх дачыненнях да Маславай.
— Так, але і цяпер відавочна было, што рашэнне бязглуздае, — сказаў ён.
— Сенат не мае права сказаць гэтага. Калі-б сенат дазваляў сабе касіраваць рашэнні судоў на падставе свайго погляду на справядлівасць саміх рашэнняў, не гаворачы ўжо аб тым, што сенат страціў-бы ўсякі пункт апоры і хутчэй рызыкаваў-бы парушыць справядлівасць, чым аднавіць яе, — сказаў Селенін, успамінаючы папярэднюю справу, — не гаворачы аб гэтым, рашэнні прысяжных згубілі-б усё сваё значэнне.
— Я толькі адно ведаю, што жанчына гэта зусім невінавата, і апошняя надзея выратаваць яе ад незаслужанай кары страчана. Вышэйшая ўстанова зацвердзіла зробленае беззаконне.
— Яна не зацвердзіла, таму што не ўваходзіла і не можа ўваходзіць у разглядванне самой справы, — сказаў Селенін, жмурачы вочы. — Ты, пэўна, у цёткі спыніўся, — дадаў ён, відавочна жадаючы змяніць размову. — Я ўчора даведаўся ад яе, што ты тут. Графіня запрасіла мяне разам з табой пры-
