— Калі ласка, не лаві мяне на словах.
— Я думаю, раней прапаведніка, а потым французскую актрысу, а то можна ўсю ахвоту згубіць да пропаведзі, — сказаў Нехлюдаў.
— Не, лепей пачаць з французскага тэатра, — потым пакаяцца, — сказала Mariette.
— Ну, вы з мяне не смейцеся. Прапаведнік прапаведнікам, а тэатр — тэатрам. Для таго, каб выратавацца, зусім не трэба рабіць твар у аршын і ўсё плакаць. Трэба верыць, і тады будзе весела.
— Вы, ma tante, лепш за ўсякага прапаведніка прапаведуеце.
— А ведаеце што? — сказала Mariette, задумаўшыся, — прыязджайце заўтра да мяне ў ложу.
— Я баюся, што мне нельга будзе…
Размову перабіў лёкай з дакладам аб наведвальніку. Гэта быў сакратар дабрачыннага таварыства, старшынёй якога была графіня.
— Ну, гэта вельмі нудны чалавек. Я лепш яго там прыму. А потым прыду да вас. Напаіце яго чаем, Mariette, — сказала графіня, ідучы сваёй хуткай вёрткай хадой у залу.
Mariette зняла пальчатку і агаліла энергічную, даволі роўную руку з пакрытым пярсцёнкамі безыменным пальцам.
— Хочаце? — сказала яна, беручыся за срэбраны чайнік на спірце і дзіўна адтапырваючы мізінец.
Твар яе зрабіўся сур‘ёзным і сумным.
— Мне заўсёды страшэнна-страшэнна балюча бывае думаць, што людзі, думкай якіх я даражу, змешваюць мяне з тым становішчам, у якім я знаходжуся.
Яна як быццам гатова была заплакаць, гаворачы апошнія словы. І хаця, калі разабрацца ў іх, словы гэтыя або не мелі ніякага, або мелі вельмі туманны сэнс, яны Нехлюдаву здаліся незвычайнай глыбіні, шчырасці і дабраты: гэтак вабіў яго да сябе той погляд бліскучых вачэй, які праваджаў гэтыя словы маладой, прыгожай і добра апранутай жанчыны.
Нехлюдаў глядзеў на яе моўчкі і не мог адарваць вачэй ад яе твара.
