дзвярэй вышаў бялявы гімназіст гадоў 16 і моўчкі сеў на падаконнік.
— Вера Ефрэмаўна — вялікі цётчын прыяцель, а я бадай не ведаю яе, — сказала Лідзія.
У гэты час з суседняга пакоя вышла, у белай кофтачцы, падпяразанай скураным поясам, жанчына з вельмі прыемным, разумным тварам.
— Добры дзень, вось дзякую, што прыехалі, — пачала яна, як толькі села на канапу побач з Лідзіяй. — Ну, што Верачка? Вы яе бачылі? Як-жа яна пераносіць сваё становішча?
— Яна не скардзіцца, — сказаў Нехлюдаў, — гаворыць, што ў яе самаадчуванне алімпійскае.
— Ах, Верачка, пазнаю яе, — усміхаючыся і ківаючы галавой, сказала цётка. — Яе трэба ведаць. Гэта надзвычайная асоба. Усё для іншых, нічога для сябе.
— Так, яна нічога для сябе не хацела, а толькі была заклапочана вашай пляменніцай. Яе мучыла, галоўнае, тое, што яе, як яна гаварыла, нізавошта ўзялі.
— Гэта так, — сказала цётка, — гэта жудасная справа! Папакутвала яна, уласна, за мяне.
— Ды зусім не, цёця! — сказала Лідзія. — Я-б і без вас узяла паперы.
— Ужо дазволь мне ведаць лепш за цябе, — працягвала цётка. — Бачыце, працягвала яна, звяртаючыся да Нехлюдава, — усё здарылася таму, што адна асоба прасіла мяне прыберагчы на час яго паперы, а я, не маючы кватэры, аднесла ёй. А ў яе тае-ж начы зрабілі вобыск і ўзялі і паперы і яе, і вось трымалі да гэтага часу, патрабавалі, каб яна сказала, ад каго атрымала.
— Я і не сказала, — хутка вымавіла Лідзія, нервова цярэбячы кудзерак, які і не перашкаджаў ёй.
— Ды я і не кажу, што ты сказала, — адказала цётка.
— Калі яны ўзялі Міціна, дык толькі не праз мяне, — сказала Лідзія, чырванеючы і непакойліва аглядаючыся наўкол сябе.
— Ты-ж не гавары пра гэта, Лідачка, — сказала маці.
