— Чаму не, я хачу расказаць, — сказала Лідзія, ужо не ўсміхаючыся, а чырванеючы, і ўжо не апраўляючы, а накручваючы на палец свой кудзер і ўсё азіраючыся.
— А ўчора-ж што было, калі ты пачала гаварыць пра гэта.
— Дармо… Пакіньце, мама. Я не сказала, а толькі прамаўчала. Калі ён дапытваў мяне два разы пра цёцю і пра Міціна, я нічога не сказала і заявіла яму, што нічога адказваць не буду. Тады гэты… Петроў…
— Петроў, сышчык, жандар і вялікі нягоднік, — уставіла цётка, тлумачачы Нехлюдаву словы пляменніцы.
— Тады ён, — працягвала Лідзія, хвалюючыся і спяшаючы, — пачаў угаварваць мяне. „Усё, гаворыць, што вы мне скажаце, нікому пашкодзіць не можа, а наадварот… Калі вы скажаце, дык вызваліце бязвінных, якіх, магчыма, дарэмна мучым“. Ну, а я ўсё-такі сказала, што не скажу. Тады ён гаворыць: „Ну, добра, не гаварыце нічога, а толькі не адмаўляйце таго, што я скажу“. І ён пачаў называць і назваў Міціна.
— Ды ты не гавары, — сказала цётка.
— Ах, цёця, не замінайце… — і яна, не перастаючы, цягнула сябе за пасму валасоў і ўсё аглядвалася. — І раптам, уявіце сабе, наступным днём даведваюся — мне перастукваннем перадаюць, што Міціна ўзялі. Ну, думаю, я здрадзіла. І так гэта мяне пачало мучыць, так пачало мучыць, што я ледзьве не звар‘яцела.
— І сталася, што зусім не праз цябе яго ўзялі.
— Дык я-ж не ведала. Думаю — я здрадзіла. Хаджу, хаджу, ад сцяны да сцяны, не магу не думаць. Дума: здрадзіла. Лягу, накрыюся і чую — шэпча нехта на вуха: здрадзіла, здрадзіла Міціна, Міціна здрадзіла. Ведаю, што гэта галюцынацыя, і не магу не слухаць. Хачу заснуць — не магу, хачу не думаць — таксама не магу. Вось дзе было жудасна! — гаварыла Лідзія, усё больш і больш хвалюючыся, накручваючы на палец пасму валасоў і зноў разматваючы яе і ўсё азіраючыся.
— Лідачка, ты супакойся, — паўтарыла маці, дакранаючыся да яе пляча.
