У гэты час лёкай гасцініцы прынёс срэбраны чайны прыбор.
Яны памаўчалі, пакуль лёкай расстаўляў чайны прыбор. Наталля Іванаўна перайшла на крэсла супроць століка і моўчкі засыпала чай. Нехлюдаў маўчаў.
— Ну, што-ж, Дзмітрый, я ўсё ведаю, — з рашучасцю сказала Наташа, зірнуўшы на яго.
— Што-ж, я вельмі рад, што ты ведаеш.
— Хіба ты можаш спадзявацца выправіць яе пасля такога жыцця? — сказала Наталля Іванаўна.
Ён сядзеў, не абапёршыся лакцямі, проста, на маленькім стуле, і ўважліва слухаў яе, стараючыся як след зразумець і як след адказаць. Настрой, выкліканы ў ім апошнім спатканнем з Маславай, яшчэ працягваў напаўняць яго душу спакойнай радасцю і спагадлівасцю да ўсіх людзей.
— Я-ж не яе выправіць, а сябе выправіць хачу, — адказаў ён.
Наталля Іванаўна ўздыхнула.
— Ёсць іншыя сродкі, апрача жаніцьбы.
— А я думаю, што гэта лепшы; апрача таго, гэта ўводзіць мяне ў той свет, дзе я магу быць карысным.
— Я не думаю, — сказала Наталля Іванаўна, — каб ты мог быць шчаслівым.
— Справа не ў маім шчасці.
— Зразумела, але яна, калі ў яе ёсць сэрца, не можа быць шчаслівай, не можа нават жадаць гэтага.
— Яна і не жадае.
— Я разумею, але жыццё…
— Што жыццё?
— Патрабуе іншага.
— Нічога не патрабуе, апрача таго, каб мы рабілі, што патрэбна, — сказаў Нехлюдаў, гледзячы ў яе прыгожы яшчэ, хаця і пакрыты каля вачэй і рота дробнымі маршчынкамі, твар.
— Не разумею, — сказала яна, уздыхнуўшы.
„Бедная, мілая! Як яна магла гэтак змяніцца?“ — думаў Нехлюдаў, успамінаючы Наташу гэткаю, якая яна была да замужаства, і адчуваючы да яе сплеценае з безліччу дзіцячых успамінаў пяшчотнае пачуццё.
