— І гарачыня, — сказала яна, радасна ўсміхаючыся.
— Атрымалі рэчы?
— Атрымала, дзякую.
— Ці не трэба вам чаго? — спытаў Нехлюдаў, адчуваючы, як, нібы з лазні, тхне гарачынёй з душнага вагона.
— Нічога не трэба, дзякую.
— Напіцца-б, — сказала Фядос‘я.
— Так, напіцца-б, — паўтарыла Маслава.
— Хіба ў вас няма вады?
— Ставяць, але ўсю выпілі.
— Зараз, — сказаў Нехлюдаў. — Я папрашу канвойнага. Цяпер да Ніжняга не пабачымся.
— А вы хіба едзеце? — нібы не ведаючы гэтага, сказала Маслава, радасна зірнуўшы на Нехлюдава.
— Еду з наступным поездам.
Маслава нічога не сказала, і толькі праз некалькі секунд глыбока ўздыхнула.
— Што-ж гэта, паночак, праўда, што дванаццаць чалавек замардавалі да смерці? — сказала грубым мужчынскім голасам старая суровая арыштантка.
Гэта была Караблёва.
— Я не чуў, што дванаццаць. Я бачыў двух, — сказаў Нехлюдаў.
— Кажуць дванаццаць. Няўжо-ж ім за гэта нічога не будзе. Вось д‘яблы!?
— А з жанчын ніхто не захварэў? — спытаў Нехлюдаў.
— Бабы цвярдзей, — смеючыся, сказала другая нізенькая арыштантка, — толькі вось адна раджаць надумалася. Вось заходзіцца, — сказала яна, паказваючы на суседні вагон, з якога чуліся ўсе тыя самыя стогны.
— Вы гаворыце, ці не трэба чаго, — сказала Маслава, стараючыся стрымаць губы ад радаснай усмешкі, — ці нельга гэтую жанчыну пакінуць, а то мучыцца. Вось-бы сказалі начальству.
— Добра, я скажу.
— А вось яшчэ, — ці нельга ёй Тараса, мужа свайго, пабачыць, — дадала яна, вачыма паказввючы на Фядос‘ю, якая ўсміхалася. — Ён-жа з вамі едзе.
