любові да свайго мужа, для яе важна і дорага яе любоў да яго, да брата, і што ўсякая сварка з ім — для яе цяжкая пакута.
— Дзякую, дзякую табе… Ах, што я бачыў сёння, — сказаў ён, раптам успамінаючы другога памёршага арыштанта. — Два арыштанты забіты.
— Як забіты?
— Так забіты. Іх павялі ў гэту спёку. І двое памерлі ад сонечнага ўдару.
— Не можа быць! Як? Сёння? Цяпер?
— Але, цяпер. Я бачыў іхнія трупы.
— Але дзеля чаго забілі? Хто забіў? — сказала Наталля Іванаўна.
— Забілі тыя, хто сілком вёў іх, — раззлавана сказаў Нехлюдаў, адчуваючы, што яна глядзіць на гэту справу вачыма свайго мужа.
— Ах, божа мой! — сказала Аграфена Пятроўна, падыходзячы бліжэй да іх.
— Мы-ж не маем ніякага ўяўлення аб тым, што робіцца з гэтымі няшчаснымі, а трэба гэта ведаць, — дадаў Нехлюдаў, гледзячы на старога князя, які, завязаўшыся сарветкай, сядзеў каля стала за крушонам і ў гэты самы час азірнуўся на Нехлюдава.
— Нехлюдаў! — крыкнуў ён, — хочаце асвяжыцца? На дарогу цудоўна.
Нехлюдаў адмовіўся і адвярнуўся.
— Але што-ж ты зробіш? — працягвала Наталля Іванаўна.
— Што магу. Я не ведаю, але адчуваю, што павінен нешта зрабіць. І што магу, тое зраблю.
— Так, так, я гэта разумею. Ну, а з гэтымі, — сказала яна, усміхаючыся і паказваючы вачыма на Карчагіна, — няўжо зусім скончана?
— Зусім, і я думаю, што з абодвух бакоў без жалю.
— Шкада. Я шкадую. Я яе люблю. Ну ўявім, што гэта так. Але навошта ты хочаш звязваць сябе? — дадала яна нясмела. — Навошта ты едзеш?
— Еду таму, што так трэба, — сур‘ёзна і суха сказаў Нехлюдаў, нібы жадаючы спыніць гэту размову. Але
