— Пане афіцэр, дазвольце я панясу дзяўчынку.
Канвойны салдат з дзяўчынкай спыніўся.
— Ты хто? — спытаў афіцэр.
— Я палітычная.
Відавочна, прыгожы твар Мар‘і Паўлаўны з яе чароўнымі пукатымі вачыма (ён ужо бачыў яе пры прыёмцы) падзейнічаў на афіцэра. Ён моўчкі паглядзеў на яе, як быццам нешта вырашаючы.
— Мне ўсёроўна, нясіце, калі хочаце. Вам добра шкадаваць іх, а ўцячэ, хто адказваць будзе?
— Як-жа ён з дзяўчынкай уцячэ? — сказала Мар‘я Паўлаўна.
— Мне няма калі з вамі гутарыць. Бярыце, калі хочаце.
— Загадаеце аддаць? — спытаў канвойны.
— Аддай.
— Ідзі да мяне, — гаварыла Мар‘я Паўлаўна, стараючыся прывабіць да сябе дзяўчынку.
Але дзяўчынка, цягнучыся да бацькі з рук канвойнага, працягвала крычаць з усяе сілы і не хацела ісці да Мар‘і Паўлаўны.
— Пачакайце, Мар‘я Паўлаўна, яна да мяне пойдзе, — сказала Маслава, дастаючы абаранак з мяшка.
Дзяўчынка ведала Маславу і, убачыўшы яе твар і бублік, пайшла да яе.
Усё заціхла. Вароты адчынілі, партыя вышла з панадворку, пастроілася; канвойныя зноў пералічылі; уклалі, завязалі мяшкі, пасадзілі слабых. Маслава, з дзяўчынкай на руках, стала да жанчын, побач з Фядос‘яй. Сімансон, які ўвесь час сачыў за тым, што адбывалася, шырокай рашучай хадой падышоў да афіцэра, які скончыў даваць загады і садзіўся ўжо ў свой тарантас.
— Вы зрабілі дрэнны ўчынак, пане афіцэр, — сказаў Сімансон.
— Прэч на сваё месца, не ваша справа.
— Мая справа сказаць вам, і я сказаў, што вы дрэнна зрабілі, — сказаў Сімансон, гледзячы ўпарта ў твар афіцэра з-пад сваіх густых броваў.
