— Ёй трэба, каб і вы прызналі тое самае.
— Як-жа я магу прызнаць, што я не павінен зрабіць тое, што лічу патрэбным. Адно, што я магу сказаць, гэта тое, што я не свабодны, але яна свабодная.
Сімансон памаўчаў, задумаўшыся.
— Добра, я так і скажу ёй. Вы не думайце, што я закаханы ў яе, — працягваў ён. — Я люблю яе як добрага, рэдкага чалавека, які шмат пацярпеў. Мне ад яе нічога не трэба, але дужа хочацца дапамагчы ёй, аблягчыць яе стано…
Нехлюдаў здзівіўся, пачуўшы дрыжэнне голаса Сімансона.
— …аблягчыць яе становішча, — працягваў Сімансон. — Калі яна не хоча прыняць вашай дапамогі, хай яна прыме маю. Калі-б яна згадзілася, я-б прасіў, каб мяне саслалі ў яе месца зняволення. Чатыры гады — не вечнасць, Я-б пражыў каля яе і, магчыма, аблягчыў-бы яе жыццё… — зноў ён спыніўся ад хвалявання.
— Што-ж я магу сказаць? — сказаў Нехлюдаў. — Я рады, што яна знайшла такога пакравіцеля, як вы…
— Вось гэта мне і трэба было ведаць, — працягваў Сімансон. — Я хацеў ведаць, кахаючы яе, жадаючы ёй дабра, ці знайшлі-б вы добрым для яе шлюб са мною?
— О, так, — рашуча сказаў Нехлюдаў.
— Уся справа ў ёй, мне ж трэба толькі, каб гэта пакутная душа адпачыла, — сказаў Сімансон, пазіраючы на Нехлюдава з такой дзіцячай пяшчотнасцю, якой ніяк нельга было чакаць ад гэтага хмурага на выгляд чалавека.
Сімансон устаў і, узяўшы за руку Нехлюдава, пацягнуўся да яго тварам, сарамяжна ўсміхнуўся і пацалаваў яго.
— Дык я так і скажу ёй, — сказаў ён і вышаў.
XVII
— А, якаво? — сказала Мар‘я Паўлаўна. — Закахаўся, зусім закахаўся. Вось ужо чаго ніколі не чакала-б, каб Владзімір Сімансон закахаўся гэткім самым дурным, хлапецкім каханнем. Дзіўна і, па праўдзе скажу, сумнавата, — дадала яна, уздыхнуўшы.
