— Вы калі хочаце ехаць? — спытаў Нехлюдаў англічаніна.
— Я лічу за лепшае наведваць турмы ўвечары, — сказаў англічанін, — усе дома, і няма падрыхтаванняў, а ўсё ёсць, як ёсць.
— А, ён хоча бачыць ва ўсім харастве? Няхай бачыць. Я пісаў, мяне не слухаюць. Дык няхай даведаюцца з чужаземнага друку, — сказаў генерал і падышоў да абедзенага стала, каля якога гаспадыня размясціла гасцей.
Нехлюдаў сядзеў паміж гаспадыняй і англічанінам. Насупраць яго сядзела дачка генерала і былы дырэктар дэпартамента.
За абедам гутарка ішла ўрыўкамі, то аб Індыі, пра якую расказваў англічанін, то аб Тонкінскай экспедыцыі, якую генерал строга асуджваў, то аб сібірскім усеагульным шальмоўстве і хабарніцтве. Усе гэтыя размовы мала цікавілі Нехлюдава.
Але пасля абеду, у гасцінай за кавай, зайшла вельмі цікавая гаворка з англічанінам і гаспадыняй аб Гладстоне, у якім Нехлюдаву здавалася, што ён добра выказаў шмат разумнага, заўважанага яго субяседнікамі. І Нехлюдаву, пасля добрага абеду, віна, за каваю, на мяккім крэсле, сярод ласкавых і добра выхаваных людзей, рабілася ўсё больш і больш прыемна. Калі-ж гаспадыня, па просьбе англічаніна, разам з былым дырэктарам дэпартамента селі за фартэпіяна і зайгралі добра развучаную імі 5 сімфонію Бетховена, Нехлюдаў адчуў даўно не перажываны ім душэўны настрой поўнага задавальнення сабой, як быццам ён цяпер толькі даведаўся, які ён быў добры чалавек.
Раяль быў надзвычайны, і выкананне сімфоніі было добрае. Прынамсі, так здалося Нехлюдаву, які любіў і ведаў гэту сімфонію. Слухаючы надзвычайнае андантэ, ён адчуў шчыпанне ў носе ад замілавання з самога сябе і ўсіх сваіх добрых якасцей.
Падзякаваўшы гаспадыні за даўно не перажываную ім асалоду, Нехлюдаў хацеў ужо развітацца і выходзіць, калі гаспадыніна дачка з рашучым выглядам падышла да яго і, чырванеючы, сказала:
— Вы пыталіся пра маіх дзяцей; хочаце бачыць іх?
