Англічанін спытаў, ці даўно захварэў малады арыштант. Сматрыцель сказаў, што з рання, а стары ўжо даўно хварэў жыватом, але змясціць яго не было куды, бо лазарэт даўно перапоўнены. Англічанін нездаволена паківаў галавой і сказаў, што ён жадаў-бы сказаць гэтым людзям некалькі слоў, і папрасіў Нехлюдава перакласці тое, што будзе гаварыць. Выявілася, што англічанін, апрача адной мэты свайго падарожжа — апісання ссылкі і месцаў зняволення ў Сібіры, меў яшчэ другую мэту — прапаведванне ратунку вераю і збавеннем.
— Скажыце ім, што Хрыстос шкадаваў іх і любіў, — сказаў ён, — і памёр за іх. Калі яны будуць верыць у гэта, яны выратуюцца. — Пакуль ён гаварыў, усе арыштанты моўчкі стаялі перад ім, выцягнуўшы рукі па швах. — У гэтай кнізе, скажыце ім, — скончыў ён, — усё гэта сказана. Ёсць пісьменныя?
Выявілася, што пісьменных было больш за 20 чалавек. Англічанін выняў з ручнога мяшка некалькі пераплеценых Новых заветаў і мускулістыя рукі з моцнымі чорнымі пазногцямі з-за пасконных рукавоў пацягнуліся да яго, адпіхваючы адзін аднаго. Ён раздаў у гэтай камеры два евангеллі і пайшоў у наступную.
У наступнай камеры было тое самае. Такая-ж была духата, смурод; таксама ўперадзе, між вокнамі, вісеў абраз, а налева ад дзвярэй стаяла параша, і так-жа ўсе цесна ляжалі бок з бокам, і так-жа ўсе ўскочылі і выцягнуліся, і таксама не ўстала тры чалавекі. Два падняліся і селі, а адзін працягваў ляжаць і нават не паглядзеў на тых, што ўвайшлі; гэта былі хворыя. Англічанін таксама сказаў тую-ж прамову і так-жа даў два евангеллі.
У трэцяй камеры пачуліся крыкі і мітусяніна. Сматрыцель застукаў і закрычаў: „ціха!“ Калі дзверы адчынілі, зноў усе выцягнуліся каля нар, апрача некалькіх хворых і дваіх, якія біліся са скрыўленымі злосцю тварамі, учапіўшыся адзін у аднаго, адзін за валасы, другі за бараду. Яны толькі тады пусцілі адзін аднаго, калі надзірацель падбег да іх. У аднаго быў да крыві разбіты нос і цяклі соплі, сліна і кроў, якія ён абціраў рукавом кафтана; другі выбіраў выдраныя з барады валасы.
