— Хутчэй там паварачвайся, Маслава, кажу! — крыкнуў старшы надзірацель у дзверы камеры.
Мінуты праз дзве з дзвярэй бадзёраю хадою вышла, хутка павярнулася і стала каля надзірацеля невысокая і вельмі поўнагрудая маладая жанчына ў шэрым халаце, надзетым на белую кофту і на белую спадніцу. На нагах жанчыны былі палатняныя панчохі, на панчохах —„острожные коты“, галава была павязана белаю хусткаю, з-пад якой, відаць, наўмысля, былі выпушчаны кольцы кучаравых валасоў. Увесь твар жанчыны быў той асаблівай белаты, якая бывае на тварах людзей, што правялі доўгі час у зняволенні, і якая нагадвае парасткі бульбы ў склепе. Гэткія-ж былі і невялікія шырокія рукі і белая гладкая шыя, якая віднелася з-пад вялікага каўняра халата. У твары гэтым здзіўлялі, асабліва на цмянай бледнасці аблічча, вельмі чорныя, бліскучыя, крыху падпухлыя, але вельмі ажыўленыя вочы, з якіх адно крыху касавурылася. Яна трымалася вельмі прама, выстаўляючы поўныя грудзі. Вышаўшы ў калідор, яна, крыху захіліўшы галаву, зірнула проста ў вочы надзірацелю і спынілася ў гатоўнасці зрабіць усё, што ад яе патрабуюць. Надзірацель хацеў ужо зачыніць дзверы, калі адтуль высунуўся бледны, суровы, пабіты на маршчыны твар праставалосай сівой бабулькі. Бабулька пачала нешта гаварыць Маславай. Але надзірацель націснуў дзверы на галаву бабулькі, і галава схавалася. У камеры зарагатаў жаночы голас. Маслава таксама ўсміхнулася і павярнулася да невялічкага аконца з кратамі ў дзвярах.
Бабулька з таго боку прыхілілася да аконца і хрыплым голасам прагаварыла:
— Глядзі, лішняга не выказвай, трымайся аднаго і шабаш.
— Канечне, што-небудзь адно, горш не будзе, — сказала Маслава, кіўнуўшы галавой.
— Ведама адно, а не два, — сказаў старшы надзірацель з начальніцкаю ўпэўненасцю ва ўласнай дасціпнасці. — За мной, марш!
Вока бабулькі, што віднелася ў аконцы, схавалася, а Маслава вышла на сярэдзіну калідора і хуткімі частымі крокамі пайшла ўслед за старшым надзірацелем. Яны сышлі ўніз
