|
Струны звонкія зайшліся,
Песьню разьлілі…
Ты-ж, каханка, ня журыся
Па сваёй зямлі!
Глянь у вочы на расстаньні,
У апошні раз,
Можа час такі настане
Для абоіх нас.
Можа з ціхаю усьмешкай,
Ад сяла к сялу,
Я пайду другою сьцежкай
Пазнаваць зямлю.
І быць можа, там за гацьцю,
Ў старане другой,
Буду часта ўспамінаць я
Стан прыгожы твой.
Праплывуць туманы долам
Ці асядуць дзе?..
Буду я такім вясёлым,
Як яшчэ нідзе.
Раскажу краіне іншай
(Раніцой, ці ўдзень),
Што такіх вазёраў сіньшых
‘Шчэ няма нідзе.
Раскажу, як над палямі,
Дзе асела рось,
Месяц коціцца бялявы
Задуменна скрозь.
|
