|
Вось яна рыжая восень,
З навальніцамі жоўтых лістоў,
Быццам нехта над полем галосіць
І пагібельлю звоніць дажджоў.
Пажаўцела пад ветрамі поле,
Пажаўцела. І песень няма.
Помню, дзеўчына… высокія таполі
І блакітны над рэчкай туман.
Ах туман гэты, сіні туман!
Так і горнецца ў сінія вочы…
Гаварыла, што буду сама,
Так звычайна,
А ты — як хочаш…
А лісьцё залатой саранчою
Так і падала, так і нясло,
Хацелася ціха сказаць:
нічога,
Бачыш, восень і колькі лістоў.
Так прыемней у ветравым шуме,
Разгадаць, што і ў сэрцы зіма,
Як кахаў, але й сёньнячы сумна
І ласкавасьці гэнай няма.
А калісьці, вось тут, яшчэ ўчора,
Так зьвінелі бярозы і гай,
А цяпер залатой саранчою
Лісьце падае нізка к нагам.
|
