Гэта старонка не была вычытаная
Тысячы іх, звонкі вырай
Узьнімаюць далінамі ўніз,
Быццам нехта разьбітаю лірай
Адпявае мінулыя дні.
Але ростань…
Іду,
пад нагамі
Шум надломаны зыбкіх кустоў,
І хочацца сказаць:
дарагая!
Бачыш, восень і тысячы лістоў…
Гэта верасень звонкія стаі
Над вазёрамі ўзьвеяў рукой,
Гэта ён, у такім адцьвітаньні,
Сее сіні туман над ракой.
Ад таго пажаўцела так поле
І лісьця стаі — тысячны бунт.
Помню, дзеўчына… высокія таполі
І ласкавае: не за-бу-дзь!..
|}
