Старонка:Васільковы россып (1929).pdf/21

∗
∗     ∗

За вакном тры клёны, і вялізны месяц.
Край ты мой бярозавы, край у сьнежных песьнях!

Палюбіў нядарма я тваю вясёласьць,
А таксама песень залацісты шолах, —

Пад такія песьні радавацца й плакаць
Навучыла змалку яшчэ мяне маці.

Ад таго заўсёды, як зажмуру вочы…
Сьніцца мне Палесьсе, сьніцца сьпеў дзявочы,

Дзе, бывала, з песьняй, так на вечарыне
Дзеўчыну абдымеш з сінімі вачыма.

Але гэта толькі крозы-успаміны,
З песьнямі і гэта праляцела міма.

Тыя ўсе жаданьні, тыя ўсе імкненьні
Замяніў мне горад сёньнячы, каменны.

І ці йду я вуліцай, ці гляджу ў вітрыны,
Мне заўсёды марыцца поле й неба сіняе.

І цяпер мо‘ з радасьці, можа ад журбы,
Не такі я сёньня, не такі, як быў.

Ўсё здаецца іншым, у другой красе,
Нават сум у вочах выцьвіў пакрысе.

У маім пакоі стол і два вакна,
За вакном тры клёны ды к сьцяне сьцяна.

Над сьцяною месяц, як чаўнок, плыве,
Ды ля вокан ветру палявы павеў.