|
Мокне ціха асьнежанае поле,
Плачуць стрэх залатых капяжы.
Ня журы-ж, дарагая, сягоньня,
Слоў ласкавых ў туман не кажы.
Не глядзі так пытліва ў прасторы,
На вазёрах вачэй кроплі сьлёз…
Будуць ветры ўсё роўна з-за бору
Рваць касынкі бялявых бяроз.
Дзе падзенеш ты сьлёзы, дзяўчынка,
Дзе разьвее іх ветравы звон,
Калі пройдзе дарагі ляйчына
Цераз поле спаткацца ізноў:
Я прыеду тады раньнім-рана,
Расцалую валос тваіх смоль.
Пакланюся лясам, што на градах
Рассыпаюць сьняжыстую моль.
Гаварылі, студэнт прыехаў,
З навукаю чалавек.
Толькі мне саламяныя стрэхі
Ўспаміналіся ўсё ў галаве.
Калісьці, яшчэ на пачыне
Ўсе дні мае тут цьвілі,
Ты была яшчэ маленькай дзяўчынай,
А я хлапчуком малым.
|
