Гэта старонка не была вычытаная
Гулялі, сьмяяліся многа,
Не шкадуючы, бегалі, ног.
І як ўспомню, пыліцца дарога
Ў лятуценьнях шаўковістых зноў.
Тады яшчэ, ах, ня трэба…
Так на сэрцы будзе лягчэй…
...........
Прамяняў я радзімае неба
На блакітнае неба вачэй.
І цяпер, калі кожнае слова
Шалясьціць пад маім пяром,
Яе косы шуршаць, як салома,
І зацьвітваюць вусны зарой.
Пацалунак да болю палкі,
Хто каму падарыў — ня знаць…
Толькі помню — ласкалі пальцы
Валасоў яе цёмную гладзь.
Над сьнягамі зара дагарала,
Ціха сьнілася сэрцу сяло…
Ах, вясковая, дарагая!
Сэрца ружай ня раз расьцьвіло!
Гэтай памяці мне не загоіць,
Даўні сьлед адшукаць на мяжы…
Ня журы-ж, дарагая, сягоньня,
Слоў ласкавых ў туман не кажы!
|}
