«Але ўсё-ж я сягоньня вясёлы,
Рассыпаюся ў воплескі слоў.
А былі дні — над нашымі сёламі
За бядою бяду нясло.
Але сёньнечы ясна цьвітуць
Зоры, зоры над вольнай краінай,
І сасонкі ўсё так-жа тут,
Як раней, маладыя і сінія.
І таму, ці што я з Гародні,
Ці таму, што я быў дзіця, —
Ўсе сады і ўсе агароды
Ведаў колісь на памяць я.
І жыцьцё мне здавалася простым,
Бы туман у даліне пустой:
Раніцою шасьцістая просінь,
Ўдзень расы пераліў на лістох.
2
Першы раз так зьвінелі клёны,
Расьцьвіталі так першы раз…
Пад агнём разьлілася зялёным
На вазёрах Палескіх зара.
І сьляды нечых ног у траве
Сьцежкі любыя скрозь арасілі,
Дзе ў бунтоўнасьці раньніх завей
Каласілася неба сіняе.
І я чуў, як на чорную галаву
Мне пралілася наская сінь,
Быццам дзесьці вятрок пераблытаў траву
І сухавейныя верасы.
Нібы ён бяспрытульны бегае,
Загубіўшы няведама што.
То бярозку агорне белую,
То каліну цалуе ў вятрох.
