Старонка:Васільковы россып (1929).pdf/44

ЛІСТАПАД І ВОСЕНЬ

1

Лістапад і восень, туманы над гацьцю…
Не сьпявай так нудна, дарагая маці.

Не сьпявай — у сэрцы і з таго дасада,
Палыны у полі, палыны за садам.

Ноч такая чорная, ноч такая дзікая,
Быццам для кагосьці на бяду наклікана.

Толькі вербы шастаюць ды глядзяцца ў шыбы.
З імі яшчэ ўчора я такі чужы быў.

Разгадаць ня мог я, што згубіць іх можа
Так-жа вецер золкі, як другіх варожасьць.

Ах, матуля родная, не глядзі з парога
На туман у полі, на шляхі-дарогі.

Па узгорках сініх толькі вецер скача,
Дзе-ж вы зьніклі тыя, што цьвілі іначай.

Мне ў адказ сасонкі сіплым шалясьценьнем:
Тыя запрапалі, тыя апусьцелі.

2

На дварэ сабака наш вые і скаголіць,
Што няма чагосьці восеньню у полі.

Што юнацтва клёны загубілі ў долах,
Загубілі з ветрам па узгорках голых.

Толькі ветрам, што ім воклікі сабачыя,
Веюць, горнуць травы, як вуглі гарачыя.