Старонка:Васільковы россып (1929).pdf/45

Ціснуцца ў нізінах мокрыя асіны.
Адляцела лісьце, адцьвіло на зіму.

Толькі я ўсё мару, ўсё гляджу кудысьці,
Як вятры пяскамі засыпаюць лісьце,

Як туманы скачуць белыя з-за гаю.
Многа было радасьці, а цяпер ня знаю, —

Ці туга, ці радасьць у высокіх плечах,
Што любіў я раніцай — разьлюбіў увечары.

Палінялі косы, выцьвілі усьмешкі,
Дзе ты, мая любая, загубіла сьцежкі?

Толькі плача вецер —ноч такая дзікая,
Дзе мне сэрца выпяяць і каго паклікаць?!

Лістападам сьцелюцца, лістападам падаюць
Жоўтыя галовы лісьця па-за садам.

Як-жа мне замоўкнуць, дождж і ноч асеньняя,
Чорная, чорная за ваконьнем цень мая.

|}