Гэта старонка не была вычытаная
Мо‘ затым, калі у вас вясёласьць
І гулянкі радасныя скрозь,
Я з тугой гляджу на спаленыя сёлы,
На касынкі срэбраных бяроз.
Мо‘ затым ў душы такая скруха,
Сам ня ведаю, бярэцца скуль,
Быццам дзесьці вецер завіруху
Лісьця жоўтага бунтуе на пяску.
Дружкі мае, і ў песьні завіруха,
І па сэрцу сам я пазнаю,
Што і нам пара інакшае падслухаць,
Аб чым сталёвыя драты пяюць.
Чаму калосьсі голавы скарылі
Пад звон жалезны варажыць,
Чаму скрыжованыя долу крыльлі
Ў раздум‘і зьвесілі крыжы.
Браты мае, ну як-жа тут іначай
Душой і сэрцам гэта перажыць,
Калі надрыўна так ракіты плачуць,
Схіліўшы золата галоў мяжы.
Ў такія дні давайце разам
Струнамі лер сваіх уславім дні,
Каб загарэліся над кожным пералазам
Нашай
Будучыны
агні…
|}
