Старонка:Васільковы россып (1929).pdf/57

І калі на палёх асядала
Цемната зграяй чорных варон,
Зазьвінелі цымбаламі далі,
І прапала сяло за гарой.

Дык навошта-ж сягоньнечы думы,
Быццам статак бялявых гусей,
Выпускаю ў бярозавым шуме
Па распырсканай сонцам расе.

|}