Гэта старонка не была вычытаная
Горка пахла трава за ваконьнем,
І, як помніцца мне той час,
Маці з плачам малілася на іконы
За пралітую кроў і нас.
З тэй пары паплылі падругому
Чарадой дні юнацтва майго…
З тэй пары я й пазнаўся з тугою,
Гэта быў чатырнаццаты год.
Ў старане. На чужыне. У голадзе,
Помню толькі маўклівае неба,
Я хадзіў днямі цэлымі ў горадзе,
Хоць кавалак выпрасіць хлеба.
Але шчасьце кудысь уцякала,
Дзе знайсьці яго мог я зімой…
І як вечар — з пустымі рукамі
Перавулкам вяртаўся дамой.
І заўсёды, калі на акраінах
Пагасалі агні ў цішыні,
Я праз сон ўспамінаў свае раньнія
І такія невясёлыя дні.
І цяпер, калі гром, навальніцы
Апусьцілі крылы на зямлю,
Мне юнацтва маё толькі сьніцца,
Ці у песьнях, калі пяю.
|}
