Гэта старонка не была вычытаная
У поэтаў заўсёды бяссоньніца,
Гэта слава прышла не з-за гор,
Нават неба над соннаю звоньніцай
Парассыпала ягадкі зор.
Скора дзень. Месяц болей ня сьвеціць
І ў дуброве замоўк салавей,
Толькі чуеш, як заспаны вецер
Каля тыну шуршыць ў крапіве.
Ай ты, вецер — надломаны шум,
Прытуліліся ліст да ліста…
Хай цяпер перад кожным душу
Расчыняю я тут і там…
|}
