|
СЛУЧЧЫНЕ
Песьні любыя, колькі ў іх праўды
Расьцьвіце, як пялёсткавы мак.
Ці туга на вачох, ці радасьць —
Анішто ня мінецца так.
Ўсё шасьцістаю песьняй падкована,
Словы сеюць рассыпчаты звон.
Я ня знаў, што зусім выпадкова
Можна смутак разьвеяць свой.
Учора было ці сягоньня,
Толькі словы як быццам ярчэй…
Зноўку клічу яе дарагою,
Што з вазёрамі сініх вачэй.
Зноўку клічу яе, зноў гарнуся…
Вуснаў палкі агонь на шчаку,
Сэрца к сэрцу — вянок Беларусі
а Скрыжавалі вятры на пяску.
У дваццаць год, колькі я ні кахаў,
Колькі знаў я дзяўчат прыгожых,
А туліла заўсёды страха,
Нявыразныя думкі-рожы.
Мо затым і люблю гэту простасьць
У прыгожасьці нашых дзяўчат,
Калі з песьняй схіляюцца постаці
Залацістае жыта жаць.
|
