Гэта старонка не была вычытаная
Штосьці роднае, штосьці наскае
Нагадуе мне кожная хустка,
Мо‘ за тым, што іх сінія ласкі
Сьняцца мне каля кожнага куста.
Я ня змог, дарагая случчанка,
Ня схіліцца краіне тваёй,
Бо ня бачыў такіх воч-заранак
‘Шчэ ні ў якай краіне другой.
4
Гаварылі і сёньня гавораць,
Прыгажэй ня было і ня будзе,
Толькі я ўсё глядзеў у прасторы
І думаў, якія людзі…
Але дні, быццам сонечнай збруяй,
Адзванілі інакшую рань,
І я постаць яе дарагую
Распазнаў над карункамі траў.
З тэй пары, што ні дзень то болей,
Словы музыкай льлюцца крыніц…
І туга, смутак шэры у полі
Больш ня схіліць галоў маю ніц.
Дык павейце-жа, песьні, павейце,
Галасіце усплёскамі слоў,
Каб разьнёс над курганамі вецер
Любай случчыне нізкі паклон!
|}
