|
ВЕЯНЬ
Зацьвітуць і асыплюцца ружы,
Вецер долам лісты замяце.
І на ўсім так, мой вораг ці дружа,
Ляжа восені жоўты цень.
Так заўсёды было і будзе,
І застанецца так навек,
Мо‘ затым сэрца палкае ў грудзях
Носіць кожны жывы чалавек.
Мо‘ з таго жнівень вострай касой
Сьцеле кветкі з травою ў пакос,
Каб у шуме асеньніх лістоў
Вецер скаргу лістамі разьнёс.
Каб у золаце сьцежкі й лугі,
Не тапталі вятры так часта,
І ў кляновыя строі тугі
Не магло заляйцацца шчасьце.
Расьцьвісьці толькі раз магчыма,
І ўславіць жыцьцё — толькі раз,
Вось чаму у адцьвіўшых лагчынах
Пад нагамі заўсёды гразь.
Вось чаму, колькі ты ні гадай,
Так заўсёды было і будзе,
І сьцяжынкі заўсёды у даль,
Па якіх адыходзяць людзі.
|
