4
І чым болей шумуе вецер,
І крыжуюцца сьцежкі ля хвой,
Я іду весялейшым у сьвеце,
Вядучы сьцежкі долам травой.
Можа хто іх калі палічыць,
Можа ветры пяском занясуць,
А пакуль буду скрозь навальнічыць
І пажоўклую нішчыць красу.
5
Зацьвітуць і асыплюцца ружы,
Вецер долам лісты замяце,
Толькі я, мой далёкі дружа,
Буду болей яшчэ залацець.
Бо хачу не пялёсткамі падаць,
Ня схіляцца, губляючы ліст,
А цьвісьці, каб званіла радасьць,
І калосьсе аж нікла зямлі.
6
Мне ўсяго толькі дваццаць гадоў,
А здаецца вялікая ношка,
Бо ня мала таптаў я шляхоў
І губіў на зямлі валошак.
Мне шкада іх цяпер, але трэ‘,
Галавы не шкадуючы, йсьці,
Каб пад песьню сваю-жа згарэць
Ці іначай зусім расьцьвісьці.
7
І чым больш адцьвітае дуброва,
Тым ярчэй мае вочы гараць,
Тым званчэй на лісты каляровасьць
Рассыпае асеньняя рань.
