Лес шуміць, а ці з лісьцем сустрэне
Верасьнёвы над полем звон,
Каб лісты разлажыць на карэньні
І пакорна схіліцца у сон.
8
Я ніколі ня стану карыцца
І хіліць галаву таксама,
Вось чаму, дарагая сястрыца,
Я заўсёды з разблытанымі валасамі.
Каб ад сквілу і прычэпак зрэбных
Завінуцца сьцягою ў пяскох,
Дзе ніколі ня пляміцца неба,
Дзе ў пагонях зьбіваецца мох.
9
Хай лістамі паляны варожаць
І заўсёды шуміць вербалоз,
Я іду стрэць дзяўчыну прыгожую
З навальніцаю русых валос.
Я іду рассказаць ёй, далёкай,
Што у сэрцы маім вясна,
Хоць і восень кілімы паблёклыя
Усьцілае на сьцежках нам.
10
У сэрцы хто нам супыніць кроў,
Хто жыцьцё, як лісты, разложыць?
Сонна жоўтыя травы ў вятрох
Залатымі лістамі варожаць.
Дык асыпайцеся, й ружы,
І бярозы губляйце ірдзень,
Каб вятры у халодныя сьцюжы
Паінакшаму славілі дзень.
|}
