|
ДА ДОМУ
Як стаміўся і як зморан,
Адпачыць-бы ля ракі,
На сінеючых вазёрах
Запяваюць трысьнікі.
Вее сінь туманам сьвежым,
Стома ўлеглася ля ног,
Пескавыя узьбярэжжы
Мне прыпомніліся зноў.
Да сяла ўжо недалёка,
Лёгкі дым ляціць з садоў,
Млын стары ўсё так-жа бокам
Пахіліўся над вадой.
Дзеравяная званіца,
Ды разьбітыя званы
(Ім пара ўжо разваліцца)
Стогнуць нудна ў цішыні.
Вось і нашыя вароты,
Адчыняю. Як даўно…
З брэхам „Бобік“ наш дваровы
Зноўку лашчыцца ля ног.
Вось ён добры мой прытулак,
Колькі год і колькі зім…
— Добры дзень, мая матуля,
Гэта я, Сяргей — твой сын.
— Ты, сыночак… Дагарае:
Колёр макавы зары,
І ўжо з радасьці старая
Больш ня можа гаварыць.
|
