Схамянуўся коньнік, дуб схіліў рукой,
Бразнулі падковы аж па-за ракой,
Страсанулі скруху жоўтую пяскоў.
Схамянуўся коньнік, дуб схіліў рукой.
Вецер глуха сьвішча раньняю парой,
Эх, ня выдай, коніку, пранясі стралой,
Князява пагоня ўжо зусіх старон.
Вецер глуха сьвішча раньняю парой.
2
Памуцілася сьцюдзёная вада крыні,
Казаку ня езьдзіць болей на кані,
Казаку інакшы сьніцца пір
Там, дзе пеніцца глыбокі вір.
Пры высокім беразе, у крыку чаек,
Хвалі сінія яго зьвянчалі,
Павялі на дно пяністае ў церамок,
На жвіры цярністыя, на пясок.
Дзе ў бяссонным заўжды пераліве вод
Скачуць белыя русалкі ў карагод,
Скачуць, валасы заблытаўшы травой,
Што ня вернецца казак дамоў.
Ад таго ля тыну біў капытам конь,
Залатое грывы рассыпаў агонь,
Што ў няволі княжыцкай яшчэ да нас
Не адна стагнала старана.
|}
