Старонка:Васількі (1919).pdf/10

АНДРЭЙ.
Ну, ну, ужо ад рэчы кажаш…
Нашто напе́рад забягаць,
Яшчэ Бог ласкаў, а што будзе
Ня нам аб тым судзіў Ен знаць.
СТАРАЯ.
Крый Божа злога… а няхай іх…
Ды так трапляецца… ці-ж не?
То той, то сёй… стары ўмірае,
Дарогу моладзі дае́.
Ні першы, пан, такі бяздольны
І ні апошні будзеш, пан,
АНДРЭЙ (з прытугі хавае галаву ў далоні).
Калі памрэ… знаць Божа воля…
Няма што плакаць, даліпан!
АНДРЭЙ (з гне́вам).
Пакінь плясьці… маўчы старая!
Ні час, ні ме́йсца, ні пара!
Ня труць мне сэрца… ўласных думак
Што дзе́нь, то новая гара.
СТАРАЯ (зьдзіўлена).
Ці пан загнѐзаўся?.. даруй мне́,
Я не хаце́ла скрыўдзіць вас;
Кажу па праўдзе, як бывае…
А дзе-ткі доктар доўгі час?
АНДРЭЙ (заглядавае ў вакно з нецярпе́ньнем).
Тcс… дзякуй Богу… во і доктар.
(зварочаваецца да старое).
Ідзі у се́нцах пасьвяці.
(Старая выходзе з агнём. Андрэй — сярдзіта).
Ну, завіхайся ж хутчэй трохі,
Ен, вунь, на ганку!.. ну-ж, ляці!