ЗЬЯВА VI.
Тыя-ж без Агне́шы.
ДОКТАР (да Андрэя, адышоўшыся да стала, каб
запісаць рацэпту. Гукаюць стоячы).
Ну што-ж, скрываць ад вас ня буду…
Вы кажаце, што больш, як год?
Надзе́і мала… Сяньні трудна
Спыніць хваробы шпаркі ход.
Яшчэ ня больш дзьвѐ-тры нядзе́л
Сяк так працягне, — больш ані,
Па тахту сэрца спазнаць лёгка,
Што каратае свае́ дні,
(зварочаецца з увагай).
І вы павінны з тым згадзіцца,
АНДРЭЙ.
Мой пане доктар… няўжо-ж нас…
ДОКТАР (паціскаючы плячмі).
Ну што-ж рабіць — знаць Божа воля…
Разстаньня жджэце кожны час.
Вам дактары больш непатрэбны,
Тут ня выдаткі, а сам Бог,
Адзін Ен толькі перад сьме́рцю
У апошняй хвілі-бы памог…
Ну дай-жа Божа!..
(садзіцца пісаць рацэпту).
…Вам і хворай…
А у ёй калі б знайшлі хоць чуць
Якой адме́ны, дык заве́це,
Мо’ будзе к лепшаму хінуць;
Цяпер, вы бачыце, хвароба
Дайшла да пункту, да пары…
Калі ўжо крызіс пераможа,
То мусіць ўніз ісьці з гары.
АНДРЭЙ (абпёрся ззаду на спінку крэсла).
О, дай-жа ж, Божа, бачыць шчасьце!..
Вам шчыра дзякую… (глянуўшы на хво-
[рую) засьне́?
