Старонка:Васількі (1919).pdf/16

Каб памагло хоць… з пле́ч гара…
(Агне́ша ціхутанька выходзе)
(Паўза).
АНДРЭЙ (заходзіць у пакой, ня скора).
Чаму-ж ня сьпіш, мая нябога?
Мо’ кашаль зноў заснуць ня даў?
Дасьць Бог паправішся, мне́ доктар
Упэўніў моцна і сказаў…
ПАРАСКА (падняўшыся чуць).
Ці ве́рыце, як мне́ абрыдла,
Так млосна, цяжка у грудзях…
Нішто ніяк не памагае…
Аб сьмѐрці і успомніць страх.
Спакой… спакой… сьвяты мне́ трэба!
Каб быў чуваць і мухі лёт,
Каб былі мысьлі не заняты,
І сон каб плыў без перашкод.
На ўсё глядзе́ла каб… (па раздуме) хто-ж
[можа?
Глядзе́ць без зайздрасьці і болі
На гэты сьве́т, дзе люд вясёлы
Паўнюткі ўце́х жыцьця і долі,
Гдзе сонца бле́ск так песьціць душу,
Паве́вы ве́тру поўняць грудзь,
Блакіты не́ба ў яснай далі…
Ах… сьлёзы вочы мне́ пякуць.
(Упала ў лёгкую задуму).
Даўно ня сплю, ня сьпіцца не́як…
Дзе дзе́ўся той жаданы сон?..
А так здае́цца-бы заснула……
АНДРЭЙ (спагадліва).
Мо’ шкодзіць сонца бле́ск з вакон?
ПАРАСКА.
Сказаць па праўдзе, за час гэты
І сьве́т і вокны надае́лі…