Гара лякарства, а паправы
Я чую мала… у пасьце́лі
(голас падае)
Жыцьцё сваё так каратаю,
Што будзе далей не згадаю……
А йзноў, Андрэй… о мой Андрэйка,
Хто-ж зможа нас двух разлучыць?
Крый Бог чаго… (з жалем) у час раз-
[станьня,
Ці ж ты павінен адзін жыць!?.
За мной ты цьвіў і красаваўся
І моладасьці водар сьве́жы
Яшчэ і сяньні пахне міла,
Як падбярозка на узьме́жы…
Ах Божа мой! за што караеш?!
ЗЬЯВА VIII.
Тыя-ж і Агне́ша (уваходзіць).
ПАРАСКА.
А хто тут?.. Не́ша? ты? ка мне́?
Прысядзь крыху… пабудзь са мною
І прытуліся да мяне́… (абнімае)
Прынамсі во аж глянуць міла,
(разглядаючы Не́шу)
Як кве́тка майская — наўзьдзіў
Ражовы твар (бярэ пад бараду)
…Каса з істужкай…
(з жалем).
Няроўна шчасьце Бог дзяліў!..
(Агне́ша адходзіць і папраўляе фіранкі на вокнах).
Вось… з кута ў кут з вясёлай мінай,
Быць тая ластаўка снуе́.
Шчасьлівы ве́к!.. бяз дум, бяз смутку,
Нішто спакою ня труе́…
(Паўза).
Во ні была-бы то дзяўчына:
На йстужцы кве́тка ў галаве́
