Во васілёк… ого! знак згоды…
Прыемна моладасьць плыве́!
А мне́ адно… адно пужае:
Што дзе́нь я сьню такія сны,
Што, як прачхнуся, мне́ брак дыху;
Такія, цяжкія яны…
(змагае слабасьць).
Чуць трохі знураныя вочы
Пачну зьмяжаць на лёгкі сон,
У тэй-жа хвілі, у пераме́жку,
Як матылёў з усіх старон
Ляціць рой думак…
АНДРЭЙ (ідучы да дзьвярэй, ня зразу).
Яно і спраўды здэцца мне́,
Праз то, што нэрвы не ўпарадку,
Ты адчуваеш боль у сьне́.
Усё пяройдзе… трэба ве́рыць,
Апроч людзе́й паможа Бог.
ПАРАСКА (да Агне́шы).
Мне́ страшна, Не́шачка, ня знаю…
Ня ве́ру, доктар каб памог.
АГНЕША (папраўляе падушку хворай і
наважаваецца выйсьці).
ПАРАСКА.
Дзіця, пабудзь яшчэ са мною,
Табе́ шмат стала непакою,
Бядачка, шчыра і з ахвотай
Адна спраўляешся з работай…
За то, калі дасьць Бог здароўе,
Твае́ я крыўды не схачу.
За дабрату, спагаднасьць, шчырасьць
Табе́ з падзякай адплачу (цалуе ў скронь).
|}
ЗАВЕСА.
