Старонка:Васількі (1919).pdf/20

Здае́цца усохлі даволі.
(прыносе з кухні ваду)
У роскашы гэтай, у ціхім спакоі
Штось сэрцайка смуткам так крое!
І днём, як уночы, сьцішна, ні згуку,
Ні спрэчкі, ні гне́ву, ні стуку…
Парадак найле́пшы і без загаду
Ідзе́ ўсё да толку і ладу (глядзіць у акно).
Пагода спрыяе… неба бяз хмары!..
Душу чаму-ж смуцяць так мары?
Чаму, як той ветрык, зьнячэўку крадуцца
І ў думках аж роем снуюцца…
Што так трывожа мяне́… (выцірае сьлёзы
[Андрэй падглядае)
Але годзе… (пераліўшы крыху вады)
А, Божухна мілы!.. А мо’ не пашкодзе,
І гэта-ж во з самай крынічкі
Прынесла сьве́жай і чыстай вадзічкі.
Яшчэ пакуль дне́е — паны не усталі —
Абмыю лісточкі, каб ле́пш выглядалі,
Абрызгаю трохі чыстай вадою,
Нібы то раньняй лёгкай расою (супыні-
[лась трохі);
Гожыя кве́ткі: рожа (бярэ да носу), во
[сьлёзкі,
Во пантофэлькі Матачкі Боскай,
Гэта леандра… а гэта здаецца (думае)…
Ня ўспомню, міртай, ці пальмай заве́цца.
Усё панскія кве́ткі, цьвітуць на выгодзе,
Не так як званочкі, ці мак у гародзе
Згушчаны зе́льлем, зьвіты хвасоляй:
Іх жыцьце роўна з маёю доляй!
(Паўза. 3 жалем. Андрэй блізка ля дзьвярэй слухае).
Доля сіроты бяздомнай, самотнай,
Дзяўчыны бе́днай, служкі гаротнай.
Росквіт жыцьця майго з ле́пшаю сілай