Родная вёска не прытуліла.
Сяньні во тут я… мне сумна адной
Паміж чужымі, пад стрэхай чужой
Быць з поля кве́тка ветрам здалёку
Падхоплена сілай жыцьця знінароку
(апусьціўшы у тузе́ рукі плача ціханька).
Са мной, як і я тут, разам ў бяздолі
Жыве́ і бядуе аб шчасьці і волі
Мой васілёчак… бе́дны ён згіне
Ад чаду і затхі, ад пару з начыньня…
Не ўберагчыся! шкода расьлінкі;
Яна нѐ шле́ с поля, з лугоў успамінкі,
Яна мяне́ с хаткай убогай яднае,
Васілёк гэты — кве́тка малая…
Не… такі трэба, хоць дзе у куточак
Схаваці ў пакоі між руж васілёчак,
Хай утуліўшысь весьняк гэты мілы
Хоць кроплю прыдбае росту і сілы…
А мо’ ня ўбачуць… каму з іх прысьпе́ла
Кане́чна дагле́дзіць… Баржджэй за дзе́ла!
(выходзе, выціраючы хвартухом вочы).
ЗЬЯВА II.
АНДРЭЙ — адзін.
АНДРЭЙ (уваходзіць, абглядаючы пакой).
Хораша, чыста, аж глянуці міла!
Зраньня ўжо Не́шы рука пахадзіла.
Гдзе кінеш вокам — міла дый годзе!.. (па-
ціскаючы плячыма)
Як пасьпявае, гдзе чае той знаходзе?!.
Ох, яе́ рукі спрытны і зьвінны;
Усё пасьпявае у поўгадзіны;
Дробную рэч нат падніме, паправе,
Хвількі і тэй не сатрэ, не забаве,
Навет ня сядзе на моме́нт ніколі
Шкода! такой Бог ня даў ле́пшай долі.
(заахвочываючыся думкай).
