Старонка:Васількі (1919).pdf/22

Ну чым, жа ня пекнасьць? зьвінна, як
мушка
Міла і звонка шчабе́ча, як птушка,
Крашчэй чым месяц срэбраны уночы,
Як зоркі ў пагоду гараць яе́ вочы,
Пагляд надта шчыры, прыязны і мілы…
Сколькі ў грудзях яе́ шчасьця і сілы…
(схамянуўшыся).
Грэх можа мне́ на яе́ углядацца,
Што-ж… (аглядаючыся)
…калі нельга высьпярагацца…
(сьмяле́й)
Чым-жа я вінен?.. што жарты мо’ строю?
Што ж тут благога — не… гэта пустое…
Трэба-ж быць горш ад дзіцяці малога,
Каб ня зьдзівіцца з парад у такога,
Трэба быць подлым, цаны ня знаць працы:
Тут лепш у пакоях, як дзе у палацы.
Шчырасьць Агне́шы варта адзнаку.
Чым адплачу я?.. Што дам на падзяку?
(з зайздрасьцьцю)
Не́каму-ж дасьць Бог пад бедную страху
Скарб ані жонку, праўдзівую ўце́ху,
Добрае сэрца, моладасьць, сілу…
А мне́ у пакоі… развалу… магілу…
(адходзе, махнуўшы рукой і млява
апускаецца на поручань крэсла).
Жыцьцё маё гіне; яно замярзае;
Так цяжка, так горка жывѐцца…
І жыць не хацеў-бы здае́цца…
Во дзе нядоля мяне́ напаткала!
Шчасьця на знаць мне́, яно запрапала…
(зрываецца з ме́йсца).
О Божа Адзіны! ні сну, ні спакою
Каторую ночку — ці доўга йшчэ так…
То е́нкі, то стогны, то плач душу крое,
А тут няўгодзіш хворай ніяк:
Злуе́, вымышляе… ну, чым пасаблю я?