Апошняе трачу; што дзе́нь дактары…
За што Бог скараў так, за што крыж
знашу я
Відаць мушу згінуць зусім без пары!
(па раздумцы)
Ох, шкода дзён сьве́тлых, што згасьлі у
бяскраі,
Як сон мімалётны, без сьле́ду прайшлі…
Ну хоць-бы здае́цца, каб памяць якая,
Каб сэрца самле́ла, уздрыгнула-б калі
Ані!.. толькі мукі, ды толькі нязгоды
Нізводна пануюць, як грэх каля цьмы…
Во здэцца ў жыцьці бы і ме́ў асалоды,
Каб так дзе на волі, спаткаліся мы…
А з кім?.. я ня знаю… у прасторы на волі
Калі-б мо ды Не́ша?
(апамятаючыся)
Божа, што гэта?!
Чаму я успомніў… ня думаў ніколі,
Хоць праўда, што Не́ша краса ўсяго
сьве́та.
Oх… колькі-б аддаў я, каб мог быць
шчасьлівы,
Каб моладасьць дарма ня згасла мая…
Зрэштай, як Бог ёсьць на не́бе праўдзівы,
Я жонку шкадую… — люблю яе́ я!
(Андрэй падходзе да дзьвярэй і спаты-
каецца ля парогу з Агнешай).
ЗЬЯВА III.
АНДРЭЙ — АГНЕША.
АГНЕША, (з вазонам у руках).
Перапрашаю…
АНДРЭЙ.
Дарма, ня пужайся…
(Агне́ша хавае кве́тку)
