Старонка:Васількі (1919).pdf/24

АНДРЭЙ (вясёла).
Што ў руцэ маеш? кажы, ня стыдайся…
(ПАЎ3А)
Бачу я, Не́ша, ты стала нудзіцца…
АГНЕША (нясьме́ла).
Не, мой паночку, магу пабажыцца,
Мне тут і добра, спакойна даволі.
АНДРЭЙ.
Так?!. дык чаму-ж твае думкі на полі?
Па кве́тцы схаванай, падгледзіў я тугу,
Па пекных абшарах квяцістага лугу
Ты нудзішся, Не́ша, — жаль роднае вёскі,
Жаль гоману лесу і шэпту бярозкі;
Даўно ты ня чула жальлівае пе́сьні
Пры кроснах матулькі у ве́чар прадвесьні…
Праўда? згадаў я? Ня бойся-жа згрозы…
(спагадліва)
Сяньні раз трэйчы падгле́дзіў я сьлёзы…
(Агне́ша скрывае кве́тку).
Не́шачка, што ты пакінь-жа, пустое!
Ле́пш васілёк во… эх, Бог жа з табою
(памыкаецца браць з рук, дагаджаючы)
Мілая кве́тка, адкуль яе́ ўзяла?
Няўжо ў нас сіротку ты ўзгадавала?
Не ў каласочках жыта на полі.
А так, самотны вырас бяз долі?
Што-ж не лякайся… нясі у пакоі…
Я не пярэчу… няхай во малое
Тут падрастае, тут сонца ня пале…
Дай… (узяў з рук і йдзе́ да вакна)
АГНЕША (ідучы блізка)
Ці, мой пане, няўжо ўпадабалі?
АНДРЭЙ
Што? васілёчак, а што-ж ёсьць на сьвѐце
Болей міле́йшага?.. помню, як дзе́ці
3 вёскі пасыпяць у школу мяжою,