Старонка:Васількі (1919).pdf/25

Як-жа іх радасна рвалі рукою…
Помню, я сам колісь быў ахвочы…
Міла глядзе́ць, як лазурныя вочы
Ве́льмі прыязна глядзяць сярод жыта.
Сколькі ўспамінаў у кве́тцы тэй скрыта.
(з жалям)
Bе́е прыемна і познай парой
Мінулае шчасьце душы маладой…
АГНЕША.
Праўда мой пане! (цалуе васілёк)… ня-
бошчыца матка
Помню — тагды йшчэ была я дзіцятка,
Возьме на рукі, пе́сьціць, сьпявае
І васілёк у касу уплятае…
Помню, ідзе́ спрацаваная з жніва,
Ле́дзь ногі цягне, сама ле́дзь жыва, —
Не, ўсё ж за кве́ткай нагне́цца, ня міне,
Вяночак дарогай сплятае дзяўчыне…
Сьпіш, — а бывала — чуць сьве́т, у няд-
зе́льку
Кве́ткамі маці ўбірае пасьце́льку;
А раз нядужая, страціўшы сілу,
Дзе́сь на узьме́жы знайшла і магілу,
Бе́дная ўпала бяз сіл на каме́ні,
Кве́так трымаючы горстку у жме́ні
(хусткай закрыла набегшня сьлязьмі вочы).
АНДРЭЙ (спагадна).
Годзе… ці ж варта?.. пакінь успаміны!..
Бачу праўдзівае сэрца дзяўчыны,
Добрае сэрца!.. якога ня ўтаю,
Не спатыкаў я ў тых, каго знаю…
(Агнеша робе знак сумле́ньня).
Не́шачка! праўда… і мне́ не здае́цца
АГНЕША (недаве́рна з абразай).
Эх, хіба пан з мяне́ беднай сьмяе́цца
І з тых пачуцьцяў што сэрца хавае…
Жаль-жа, што пан іх глыбі ня знае.