Старонка:Васількі (1919).pdf/27

АНДРЭЙ.
О, лёгка сказаці,
Але пачуцьця нязмога скрываці,
Тое што ў сэрцы кве́тка ўзбудзіла
І быццам іскрай душу асьвятліла.
Шчасьця нязнаннага водблеск сляплівы.
Мною пануе… (з жыцьцём).
я сяньні шчасьлівы!
Пе́ршы раз у жыцьці!
АГНЕША.
Ці праўда, мой пане?
АНДРЭЙ.
Хай мне́ ўсё добра па праўдзе тэй стане!
Пе́ршы раз сэрца мне́ штось скаланула,
Чуласьць бязвольна душу агарнула;
Мле́юць мне́ рукі.
АГНЕША.
Што-ж пану стала?
Можа-б прысе́лі… (Андрэй асоваецца на яе́
рукі).
Ах, Божая хвала!
Пане, што з вамі? спытаць можа паню,
Знаць якіх кропель даць к ратаваньню?
Цёплай вадзіцы мо?.. (шчыра прыхіляючы
да грудзе́й).
хвілю спачынку,
Хай пан прыляжа з якую гадзінку…
(адходзіць)
Дам вам падушку…
АНДРЭЙ.
Не́ша, ня трэба…
Бог цябе́ выслаў — моў шчасьце мне з не́ба…
Дай руку сьціснуць з шчырай прыязьняй
(Агне́ша падаючы нясьме́ла руку, ўстае́).
Цяжка — мне́ жутка… як перад казьняй
Але даруй мне́, прабач нібы брату.