Старонка:Васількі (1919).pdf/28

АГНЕША.
Пане, у чым жа? ня незла ж я страту…
Прыкрасьці жаднай ад панства ня ме́ла
Крыкнуў калі мо’, дык мусіць за дзе́ла…
Мне́ сіраце́ тут з вёскі убогай
Чулай апе́кі ёсьць шмат з прасьцярогай.
Добра і міла — чаго больш жадаці,
Бог-бы пазволіў панам спагадаці,
Чымсь адслужыць вам, ад’ўдзячыць ласку;
Але-ж хто знае?..
АНДРЭЙ (паказваючы на грудзі).
Вось гэтую краску
Я не забуду… да хвілі скананьня
Буду насіць пры сабе́ на убраньні!
Кве́тка напомніць цяпе́р не праміне
Часта аб гэтай сьве́тлай гадзіне.
Сьве́т мне́ адкрыўся… я быў зьнявісьне́лы
Духам і це́лам упаўшы, збале́лы…
А цераз што? бо ня думаўшы многа
Я неразумна жаніўся — нябога,
І загубіў… (паўза)
наве́к разам з душою
Просьвіт жыцьця свайго раньняй вясною…
Ле́пшыя дні ўсѐ. Калі ўспамінаю,
Жыцьцё нібы це́нь прад вачмі прамінае
Бяз зорак, як ноч, бяз воблеску сьве́ту…
(прызнаючыся шчыра)
Ты-ж на хвілінку прарвала цьму гэту,
Не́ша… ня знаеш…
(Агне́ша нахіляецца, Андрэй кажа на вуха)
Скажу табе́ тайна:
Я памімволі… цябе́ надзвычайна
Шчыра кахаю…
(Агне́ша прабуе вырваць руку і адступіцца)
над жыцьцё, над волю!
Ве́р мне́ і зжалься… ні вытрваю з болю…
Шмат ужо мук я дазнаў ад каханьня…